INNE ZABIEGI

DERMATOSKOPIA / WIDEODERMATOSKOPIA

Dermatoskopia (mikroskopia powierzchniowa skóry, mikroskopia epluminescencyjna) to metoda nieinwazyjnego badania diagnostycznego oceniająca struktury skóry niewidoczne gołym okiem. Dermatoskop to specjalny mikroskop trzymany w ręce, wyposażony w wewnętrzne źródło światła, pozwalający na analizę zmian struktury w powierzchownych warstwach skóry w powiększeniu.
Dermatoskopia może zostać przeprowadzona również za pomocą wideodermatoskopu/dermatoskopu cyfrowego które pozwalają na archiwizację obrazów skóry. Umożliwia to późniejszą analizę porównawczą.

Zasadniczym celem dematoskopii jest diagnostyka różnicowa zmian barwnikowych, wymagających wycięcia chirurgicznego (takich jak: czerniak, rak podstawnokomórkowy, niektóre znamiona atypowe), od zmian łagodnych wymagających tylko okresowej kontroli. Ocena zmian opiera się na analizie parametrów niewidocznych gołym okiem. Dermatoskopia należy do metod diagnostycznych umożliwiających wstępną kwalifikację nie tylko zmian melanocytowych, ale również ułatwia przedzabiegową kwalifikację wybranych zmian skórnych przed zastosowanym leczeniem m.in. wykwitów w przebiegu wirusowych zakażeń skóry, jak np. mięczaka zakaźnego lub brodawek wirusowych. Ponadto dermatoskopia może być stosowana do analizy wszystkich innych zmian, które mogą być obserwowane na skórze. Współczesna diagnostyka najgroźniejszego nowotworu skóry, czerniaka, nie może się odbyć bez badania dermatoskopowego. Badaniu dermatoskopowemu powinien się poddawać regularnie każdy (1 x w roku), a osoby z grupy podwyższonego ryzyka rozwoju czerniaka skóry 2x w roku. Badanie dermatoskopowe powinno być także wykonane w przypadku każdej zmiany barwnikowej, która budzi niepokój. Zalecam jednakże, regularne (raz w miesiącu) samobadanie skóry, aby w razie jakichkolwiek niepokojących zmian skontaktować się z dermatologiem.

TRICHOSKOPIA

Metoda diagnostyczna opierająca się na obserwacji górnych warstw skóry właściwej oraz włosów z użyciem dermoskopii lub wideodermoskopii. Jest podstawową lub pomocniczą metodą diagnostyczną wielu jednostek chorobowych skóry owłosionej, umożliwia obiektywne monitorowanie przebiegu schorzenia i postępów w leczeniu. Badanie jest całkowicie bezinwazyjne i umożliwia bezpośrednią ocenę łodyg włosów, ujść mieszków włosowych i otaczającej je skóry.

KRIOCHIRURGIA

Miejscowa metoda zabiegowa, polegająca na kontrolowanej destrukcji zmienionych chorobowo miejsc przy wykorzystaniu działania niskich temperatur. Jest to metoda bezpieczna, bezkrwawa i może być stosowana u pacjentów niezależnie od wieku.

Kriochirurgię w medycynie wykorzystuje się w leczeniu takich jednostek chorobowych jak:
– brodawki wirusowe rąk (tzw. kurzajki);
– brodawki wirusowe stóp;
– brodawki płciowe (kłykciny kończyste);
– mięczak zakaźny;
– ziarniniak obrączkowaty;
– włókniaki miękkie;
– brodawki łojotokowe;
– przerost gruczołów łojowych;
– wybrane zmiany przerostowe skóry o łagodnym przebiegu;
– leczenie wspomagające (stymulujące) ognisk łysienia plackowatego;
– rogowacenie słoneczne (wybrane przypadki);
– róg skórny (wybrane przypadki);
– rogowacenie starcze (wybrane przypadki);
– leukoplakia błony śluzowej jamy ustnej;
– bliznowce (wybrane przypadki);
– nagniotki i modzele (wybrane przypadki);
– rak podstawnokomórkowy i kolczystokomórkowy (wybrane przypadki);

Głównymi zaletami leczenia z wykorzystaniem kriochirurgii są:
– bezpieczeństwo zabiegu;
– leczenie nie wymaga specjalnego przygotowania;
– z zabiegu mogą skorzystać pacjenci w każdym wieku (więc również i dzieci), a także kobiety w ciąży oraz osoby starsze;
– wysoka skuteczność leczenia;
– słabo nasilone objawy uboczne (przekrwienie, obrzęk i nieznaczny ból);
– krótki czas gojenia;
– po leczeniu kriochirurgicznym powstają tzw. blizny kosmetyczne, czyli blizny elastyczne, bezkolagenowe;
– leczenie może być zastosowane u pacjentów z przeciwwskazaniami do zabiegów operacyjnych, np. z wszczepionym rozrusznikiem serca, z zaburzeniami krzepnięcia krwi;

ELEKTROKOAGULACJA

Metoda elektrochirurgii wykorzystująca działanie zmiennego prądu elektrycznego o dużej częstotliwości. Polega na ścięciu (koagulacji) białka za pomocą łuku elektrycznego. W czasie elektrokoagulacji następuje zamknięcie naczyń krwionośnych i denaturacja białkowych struktur skóry, dzięki czemu zabieg jest bezkrwawy. W miejscu wykonania zabiegu pozostaje drobny strup, pod którym skóra goi się w ciągu kilku, kilkunastu dni. Po zabiegu często nie pozostają ślady, lub są to niewielkie blizny.

Znajduje zastosowanie w leczeniu takich jednostek chorobowych jak:
– włókniaki miękkie;
– brodawki łojotokowe;
– przerost gruczołów łojowych;
– brodawki wirusowe;
– prosaki;
– mięczak zakaźny;
– róg skórny;
– rozszerzone naczynia krwionośne;

Stosowanie elektrokoagulacji jest przeciwwskazane w ciąży oraz u osób mający rozrusznik serca.

NADPOTLIWOŚĆ

Nadpotliwość – (Hyperhidrosis) to stan kliniczny, w którym stwierdzamy nadmierną produkcję potu najczęściej w okolicy pach, stóp i dłoni. Pot wydzielany zbyt obficie powoduje bardzo duży dyskomfort. Osoby, które zmagają się z tym problemem prawie cały czas mają wilgotne ręce, stopy i mokre plamy na ubraniach w okolicach pach. Nadpotliwość może ograniczać normalne funkcjonowanie, wiele osób ogranicza kontakt z innymi osobami, izoluje się. Problem ten może przeszkadzać również w pracy zawodowej. Osoby z nadmierną potliwością muszą przebierać się czasami nawet kilka razy dziennie. Nadpotliwość należy traktować nie tylko jako problem estetyczny, ale też utrudnienie w życiu codziennym ze znacznymi skutkami społecznymi.

Możemy wyróżnić:
– Miejscową nadmierną potliwość – dotyczy stóp, dłoni oraz pach, w około 30-40% przypadków może obejmować również twarz.
– Uogólnioną nadmierną potliwość – dotyczy całego ciała. Występuje rzadziej, zwykle jest następstwem współistniejącej choroby, takiej jak infekcja, cukrzyca lub nadczynność tarczycy. Nadmierna potliwość zazwyczaj zanika pod wpływem leczenia podstawowej choroby.

Leczenie
W leczeniu rąk i stóp metodą z wyboru jest jontoforeza wodna. [Braun-Falco O., Burgdorf W.H.C., Plewig G. i wsp. Dermatologia. Tom II. Wydawnictwo Czelej, : 1028.]. Jonoforeza wodna (jontoforeza) jest bezpieczną i skuteczną terapią w leczeniu nadmiernej potliwości. Zabieg polega na zanurzeniu obszarów ciała o nadmiernej potliwości (dłonie, stopy) w basenach wodnych i poddaniu ich przepływającemu prądowi stałemu bądź prądowi stałemu pulsującemu. Celem jonoforezy jest zredukowanie ilości wytwarzanego potu do naturalnego poziomu.

Terapia stosowana w leczeniu nadpotliwości dłoni, stóp i obszarów pod pachami.
W terapii wykorzystuję certyfikowane i sprawdzone urządzenia niemieckiego producenta Dr. Hönle Medizintechnik GmbH. Zabieg jest całkowicie bezpieczny i bezbolesny, pacjent może odczuwać jedynie delikatne mrowienie. Duże elektrody płytowe zapewniające jednolitą intensywność prądu oraz zapobiegają występowaniu alergii.